Şub 23
Bazıları bir gövdedir pars
zıpkın ve fermuar: gençlik imgeleri
nice çarpışmadan geçmiş hayal ve hayat
dinen gövdede
etin zaman dinlemeyen titreşimleri
terlik giyen karanlık
kör alfabesiyle aradığın kendin
ne varsa
aile ocağının söndürmek istediği…
adımlarını bulmuş zamanın, içindeki pars
hatırda hâlâ
gençliğin yaza bakan pencereleri…
4 Şubat 2017
Murathan Mungan
Şub 23
Kapı nasıl açılır
bir başkasına nasıl
açılır birinin
hayatının bir çağında, kapanır
nasıl kendini bile
tanıyamayacak kadar bir başkası olduğunda
insanın sabit sayısıyla
çarpılan insan zamanla
nasıl
çarpılır
birikenlerin beklettiğiyle
hiç beklenmeyenlerin
ortasında
yarılır nasıl
1 Ağustos 2019
Murathan Mungan
Şub 23
Dalından kurtulmak isteyen yaprak
Sonrası, ağaç hasreti çocukluğum.
24 Kasım 2017
Murathan Mungan
Şub 23
Her dalgada yalpalayan, günün
suyuna gitmenin tekinsiz salı
külüstür nehir köhne kader
kâğıt üstünde kalmış yongası
onca döktüğü alın terinden
yazıp söylemiş de
şimdi hiçbiri görülmeyen
her kayıp biraz daha kayıp bir diğerinden
10 Ocak 2017
Murathan Mungan
Şub 23
Hatıralar lafa tutuyor insanı
bir sokağın başında
birdenbire büyük bir dalgınlık oluyor hayat
eski bir yaz açıyor pencerelerini
şimdi yağmurunda üşüdüğün sonbahara
zamanı arıyor gözlerin
tanıdık biri kalmış mıdır acaba
yanından geçip giden
şemsiyelerin sakladığı yüzler arasında
rüzgâr pencerelerin yüzünü örtüyor bir bir
çoğalan korna sesleriyle geri geliyor gün
şimdi bir sokağın başında nice yazlardan sonra
Şubat 2019
Murathan Mungan
Şub 23
…
İnanmasına inanırım dostlarım
İnanırım,
Rakı sofrasında bile olsa,
Beni zaman zaman hatırlayacağınıza
Ya sen güzel yârim, nazlı yârim!
Bilirim,
Sen de çok göyaşı dökeceksin;
Beslenmesi lazım değil mi denizin?
Kırıldım sanmayın birinizden birinize;
Dersem ki size:
– Sahiden öldüğüme olursa cevaz,
Bana kimse anam kadar yanmaz.
Cahit Sıtkı Tarancı
(Ziya’ya Mektuplar)
Şub 23
Çoğu insan onları mutsuz eden koşullarda yaşıyor ve gene de bunu değiştirmek için hiçbir şey yapmıyorlar. Çünkü güvenli, rahat, rutin bir hayata koşullanmış durumdalar. Tüm bunlar huzur veriyor gibi görünse de insanın içindeki maceracı ruh için kesin olarak belirlenmiş bir gelecekten daha yıkıcı bir şey düşünemiyorum. İnsanın yaşama arzusunun özünde macera tutkusu yer alır. Yaşamın keyfi yeni deneyimlerde yatar, bu yüzden sürekli değişen bir ufuktan daha büyük keyif olamaz, her yeni gün yepyeni bir güneşin altında doğabilir.
Jon Krakauer
(Yabana Doğru / Siren Yayınları)
Şub 23
Tanımaya başlıyorum kendimi. Ben yokum.
Olmak istediğimle başkalarının gözündeki ben arasındaki boşluğum ben.
Ya da o boşluğun yarısı, çünkü orada da hayat var…
Sonunda ben oyum işte…
Işığı söndür, kapıyı kapa, son ver koridorda terliklerini sürüklemeye.
Rahat bırak beni odamda tek başıma.
Aşağılık bir yer bu dünya.
Fernando Pessoa
Çeviri: Cevat Çapan
Şub 23
Topla pılını pırtını bir yere gitmemek için!
Yelken aç her şeyin her yerde rastlanan olumsuzluğuna
Görkemli bayraklarla donanmış o düşsel,
Çocukluğunun o renk renk minyatür gemileriyle.
Topla pılını pırtını Büyük Yolculuk için!
Fırçaların ve makaslarınla ulaşılamayan
O çok renkli uzaklığı da unutma.
Topla pılını pırtını bir daha dönmemek üzere!
Sen kimsin toplumda boşu boşuna var olduğun bu yerde,
Ne kadar yararlıysan o kadar işe yaramaz,
Ne kadar gerçeksen o kadar sahte?
Sen kimsin burda, kimsin burda, kimsin burda?
Yelken aç, bir şey almadan yanına, değişik kimliğinle.
Bu insanlarla dolu dünyanın ne ilgisi var seninle?
Fernando Pessoa
Çeviri: Cevat Çapan
Şub 23
Fabrika. Üstünde duman tüten bulutları.
İnsanlar -cahil
yaşam -zor, sıkıcı.
Maskesi ve boyalı yüzüyle yaşam,
hırlar vahşi bir köpek gibi.
Bıkmadan dövüşmelisin
güçlü, ısrarlı olmalısın.
Çekmelisin
açlığın
öfkeli hayvanının dişlerinden
bir kabuk ekmeği.
Uzak değil bahar meltemi
taşlar, tarlalar, güneşin çağrısı…
Göklere yaslanan ağaçların
fabrika duvarında
gölgeleri.
Nasıl yabancı,
nasıl unutulmuş
öylesine garip gelir bize şimdi
o tarlalar.
Onlar
atmışlar çöplüğe
mavi gökleri ve düşlerini.
Haykırmalısın,
makinelerin gürültüsünü
aşıp geçmeli
senin sözcüklerin,
Aşıp geçmeli
meydanları, bomboşluğu.
Ben haykırdım yıllarca
sonsuzca…
Bir araya topladım herkesi:
Fabrika
makineler
ve insan
o en uzak
karanlık köşede olanı.
Sen fabrika
sen sessizce bizi körelten
dumanla ve kurumla
üst üste
kibir içinde! Sen öğrettin bize mücadeleyi.
Getireceğiz
güneşi
indireceğiz yere.
Öylesine yorgunlukla kararmış yüzler
senin zulmünün, acının altında.
Fakat bir yürek içerde sen yorulmadan
atar bin yürekle birlikte.
Nikola Vaptsarov
Çeviri: İlhan Özdemirci
