Tag: Can Yücel

Ölüm bir sarmaşıkGövdemi sarmalıyor,Üst dallara tırmanıyor usum,Uslan Ey Dil Uslan Artıkİhtiyar OlmaktasınŞarkısını mırıldanarakUsulUsul Can Yücel

Yağmur duasına çıkmış köylülerAptes almışGöğe el açıpYedi rekat namaz kılmışlarÜç keçi kesmişler sonraSana fazla düştü bana az diyeÇıngar çıkmış aralarındaTabancalar patlamışCandarma yağmış üzerlerine Can Yücel

Senlen raks rakına kalktıktaBaşım ayaklarınlaAyaklarım başınla beraber,Ve oran orama değdikçe,Evler boşalıyorSokaklar boşalıyorBahçeler masalar boşalıyorduBen boşalıyordum,Bizden gayrı kalanBi tek rüzgar vardıYaprakları üfleyen rüzgâr…Senden ayrılınca anımsadımDünyanın bu kadar kalabalık olduğunu… Can Yücel

Bir vapur geçiyor önündenVeya bir fırkateynFora etmiş rüzgarlarıKimbilir hangi karşı yakaya…Gömleğim yok ki ütüleyeyim,Gayrı-muntazam bir seferdeyim hep,İçkisiz kalmış bir barmenKendini içiyor kendini yazıyorKaraya vurmuş bir denizde….Nedense el ediyor deniz kızlarıAşna-fişne bir ölümü hatırlatarak…Oh olsun!Sen misin saatlerdir yalnız böyleBir balkonun balkonunda oturan!.. Can Yücel

                                       Şevki Akşit’e Dünya gözlerimi kendi ellerimle örttümDeğdi yorgunluğumaBi ölüm kaldıydı onu da gördümBeni pişman etmedi doğduğuma Can Yücel

Bir Beyaz Rustan kapmışBir Tepebaşı otelinde ŞiiriGayrı ne permanganat ne antibiyotikBir akıntıdır gidiyor sittin senedirGözünden yaş geliyor su dökerken bile Belini doğrultmak için Türk ŞiirininÇekiyormuş bu çekilmez çileyi,Yoksa çaldığı gibi başından büyük bir taşaKırarmış çoktanPelikan marka dolma kalemini Bakarak bu Çağdaş ve de Cardaş ŞaireHiç de zührevi değilmiş meğer Zühre! Can Yücel