Henüz gemisine tayfa yazılmadım, ama
Ölümle, kızışarak devam ediyor,
‘Birlikte çalışma’ koşulları hakkında
Yürüttüğümüz sıkı müzakereler.

Şu sıralar, sabahın erken saatlerinden
Öğlene kadar, yazıp çizerek,
Onunla geçirilecek
Ucu bucağı bilinmeyen bir gelecek için
Mumyalamakla meşgulüm,
Kendi ellerimle,
Beni ben yapan şeyleri,
Yaşadıklarımı, hissettiklerimi,
Düşündüklerimi,
Yaptığım icatları, bulduğum formülleri,
Makamları, melodileri…

Öğleden sonraları da,
Hem kendi yazdıklarımı,
Hem başkalarının yazdıklarını okuyarak,
Bir anlamda, enini, boyunu,
Derinliğini ölçüp biçiyorum,
Ölümle birlikte
Karşı kıyılarına doğru yol alacağımız
Karanlık denizin.

Sonra kesip biçiyor, rendeliyor,
Üzerimde prova ediyorum, tahtalarını,
Onunla çıkılacak seyrüsefer için
İnşası planlanan teknenin.

İyice emin olmak istiyorum, açıkçası,
O yelkensiz, küreksiz ve dümensiz sefineye,
Altmış şu kadar yıllık bir hayata sığmayan
Kendi ruhumla birlikte,
Koynumda, koltuğumun altında
Bazı rüzgârlar, bazı yağmurlar,
Baştan sona bir İstanbul baharı olmasa bile,
Yağmur sonrası bir bahar sabahı hiç değilse
Ve çocukluğumun oralardan
Bir gökkuşağı mesela
Sığdırabilir miyim diye…

Bunca çimen, bunca çiçek, bunca ezgi, 
                                                                 bunca ahenk 
Ve oyun ve sanat ve rüya ve gerçek… 
Bin bir yüz, bin bir maske ve mizansen karşısında 
Kaya gibi yerinden oynatılmaz şairler, 
‘Sarsılmaz’ şaireler –farkındayım, farkında- 
            ııh! deyip dudak kıvırıyorlar bana.   

Eleştirmenler kem küm edip susuyor. 
İsimsiz ve çehresiz okursa, daha güzeline, daha 
                          görkemlisine zaten alışık gibisine 
Okuyup geçiyor, okuyup geçiyor 
                                  benim ‘şen’ terennümlerimi. 
Ve tüketerek, böylece, gizliyor faniliğin 
–sanatmış, bilgelikmiş, falan, feşmekân… 
her şeyi bir avuç toza çeviren- gündelik elemini.   

Bense, inanır mısınız, onlar, şöyle derinden 
                               bir oh çekip rahatlasınlar diye, 
Diyorum ki kendime, artık açıklayayım, 
Bu, halatları yılanlara çevirme sanatının sırrını, 
Bu, bütün zamanların, bütün sanatlar için 
                                 bilinen en eski ‘numara’sını!   

Dinleyin, siz ey yaratıcı şairler, 
                siz ey aklın güzellik uykuları, 
                                    siz ey akıl hocaları yüreğin, 
Kiminiz legolarla, kiminiz sözcüklerle 
Pek şirin, pek yüksekçe, 
Ama yine de akla ve yüreğe sığan, 
Kolay yenilir yutulur kulecikler 
                                 dikerken dergi sayfalarında, 
Ben, bu gazete köşesinde, ateş yiyen, ateş içen, 
                                 ateş soluyan 
Ve solungaçlarından, burun deliklerinden, 
Gül, yasemin, karanfil vesaire vesaire püskürten 
             mekanik bir semender icat ettim kendime, 
Bir ‘geri dönüşüm’ makinesi, sizin anlayacağınız… 
(Şiir makinesi de diyebilirsiniz ona.) 
Olay bu, ve ‘numara’ ortada! 
Var mı yazdıklarım üstüne başka merak edilen!   

Burada, sorulmadan, ben vurayım açığa 
                                            daha büyüğünü sırların: 
Hayatta herkesin bir hüneri, 
                         bir marifeti var, öyle değil mi ama. 
Herkes, kendi cirmine göre, kimi buğday, 
                         kimi mısır, kimi soya fasulyesi, 
Kimi de cam çakıl öğüten bir değirmenin mucidi. 
Benimki de aslında o kadar farklı değil bundan, 
Görünüşte basbayağı o değirmenlerden biri. 
Yani buğdayı, mısırı, camı, çakılı 
      altına, elmasa yahut yakuta çevirmiyor, hayır, 
Farkı yok bu bakımdan diğer makinelerden; 

Farkı şu: başka değirmenlere tane koyuyorsunuz, 
Değirmen una dönüştürüyor onu; 
Ama benim sarhoş makinem, 
            haznesine un ya da kepek ya da kül 
                           ya da duman koyuyorsunuz, misal, 
Kanatlarının altından buğday, mısır ya da darı, 
Ya da kum çakıl ya da yıldız ya da dediğim gibi 
Ağzından gül, burnundan begonya, kulaklarından 
           karanfil vesaire, vesaire çıkarıveriyor size.   


Cahit Koytak

I 
şiir dediğin, ruhun sığdığı her yere sığar, 
suyun aktığı her yöne akar…   

tüylerinizi okşar, derinizi yakar; 
beyazsanız zenciyi, 
zenciyseniz beyaz adamı dener 
yüzünüzde ya da ruhunuzda.   

geçmiş, şimdi ve gelecek arasında 
çerçi gibi dolaşır, 
gezgin otacı gibi…   

tazı gibi koşar, arı gibi sızlanır, 
tavşan gibi bazen dağa yokuşa koşar.   

takarsa kafasına 
savunur kanının son damlasına kadar 
                        haremi ve hilafeti 
ve ayakta tutar hüzün imparatorluğunu, 
ayakta alkışlatır kendini ölülere;   

günü gelince de yorulur her ölümlü gibi 
pıhtılaşır ve donar; 
o zaman da buzdan bir şehir olur 
ve felsefeyi de dondurur 
                                  karnında sözcüklerin.   

ve o baktığında gözünüzün içine 
siz, “ben şiirden anlamam, 
ben şiirden anlamam!” 
diyerek gözlerinizi kaçırsanız bile   

o, hiçbir şey bulamasa sizin için yapacak, 
kar olur yağar bir gün 
                                    kabrinizin üstüne.   

II 
aklıma gelince yepyeni bir düşünce, 
başından yada kuyruğundan, 
artık neresi rast gelirse, 
yakaladığım gibi kapatıyorum hemen 
cam kavanozuma onu. 

daha girer girmez oraya, 
ona aç kurt gibi saldıran 
kartlaşmış fikirlerle, kurtlanmış formüllerle 
baş etmeyi becerir canlı kalabilirse eğer, 
günü gelince çıkarıverip ordan 
ekiyorum güzelce 
ya yerin bir köşeciğine onu, 
ya göğün bir köşeciğine, 
ya da ruhun bir köşeciğine.   

bir tür bahçıvanlık sanatı 
bütün sanatlar gibi 
                               bu benim yaptığım da.   


Cahit Koytak

1. Ayin

bir daha ne zaman böyle bir yolculuk olacak,
bir daha ne zaman ve hangi yolculukta
böyle bir yol, böyle yol arkadaşları,
böyle bir yol hikâyesi,
böyle bir mola,
molada böyle dolu dolu bir gece olacak?
bir daha ne zaman böyle bir gece,
gecede böyle bir dağ ateşi,
ateşin çevresinde
böyle güzel yarenler,
böyle cömert bir sofra,
böyle hayattan tatlı,
ölümden keskin bir şarap olacak?
bir daha ne zaman böyle uyanık,
böyle dalgaların üstünde,
rüyaların üstünde,
gerçeklerin üstünde
aklı gezdiren bir sarhoşluk,
böyle uyanılması zor bir uyku,
inanılması zor bir rüya olacak,
bir daha ne zaman!
bir daha ne zaman!
bir daha ne zaman insanın kalbi,
böyle muhabbet tadında,
böyle, meleklerin, musaların katında,
böyle dut gibi sarhoş olana kadar
yarenlik edecek insanın aklıyla!

3. Ayin

sessiz hıçkırıklarla
sessiz hıçkırıklarla sessiz
çök bu iskemleye
çök bu iskemleye çök ve ağla
ağla ve ağla ve ağla
sebepsiz ağlamayı dene
sebepsiz ağlamayı öğren
ağlamak için ağlamayı
ağlama sanatını
boşalt içini boşalt
ne var ne yok boşalt içini
boşalt ki acılara yer açılsın
acılara kederlere
iç kanamalarına
dip kanamalarına
daha gelmeden onlar
daha gelmeden dalga dalga
daha gelmeden üzerine
gelip doldurmadan
beynini yüreğini
aklını fikrini aşkını ufkunu
ve yıkıp bağını bahçeni
kalelerini kulelerini şehirlerini
taşmadan dudağından
ve aratmadan şiirine
şiir denen o güvercine
cüdi dağının tepesini