Başkasının aynasında görüp sevsem de kendimi, yine girdim
dikenlerden ibaret terkedilmiş bahçeme.
Kim varsa kapımı kapattığım rüyamdan sızdı içeri gece.
Sonunda saksı olmuş bir sandal düşünün ki
dalgın gözlerle uzak denize baksın
orda mahzun, içli, kırgın ama nasıl da mağrur öyle
ömrümün özetiydi sanki
sokulup ruhunu okşamıştım.
Üşüten yıllar için ısıtan hatıram yok
bu dışarıda kalmışlık hissi
bu ürperti şimdi
uyanmış şehre iniyor sokak
yüzünü yıkıyor kedi.
Başkasının aynasında görüp sevsem de kendimi, yine girdim
dikenlerden ibaret terkedilmiş bahçeme.
Kim varsa kapımı kapattığım rüyamdan sızdı içeri gece.
Oya Uysal
