babamdan bir tokat yemeden büyüdüm ben
belki sebebi budur banknotları karalamamın
hep aynı saatlerde farklı semtlerde
en az üç kişiye randevu vermemin
belki sebebi de budur
kaba bir irkintiyle uyanırdım çocukken
homurdanan bir erkek sesinden yoksun
annemin her sabah yatağında bir erkek cesediyle
kavgasız ve barışçıl uyanmasından bıkmıştım
şu silik ağıtından nefret ederdim en çok
“hem anne hem baba oldum derdi evlatlarıma”.
bana iyileşmez bir aşk sunan
sürekli sevgilim sandığım kızı
Kuran’ın yapraklarına sardığımda
henüz on beş yaşındaydım
sürekli sevdiğimi sandığım kızdan
bana arta kalan bir aşk yarası hocalığıydı
bir de eğretiliğimi azdıran uyumsuzluğum
ben aslında büyürdüm aylaklığım büyürdü
büyürdü pelerine sarılmış kadınların elleri
kirim pervasızca büyürdü
belki ben de gençliğimde
sıkılmış yumruklarımla sloganlar atar
miskinliğini ellerdim uyuşuk halkların
belki ben de annemi oğulları darağacı görmüş şanslı kadınların arasına katardım
peşime polisleri takar
talan ederdim özenerek kurulmuş bir sofrayı
ben aslında büyürdüm
yaşamak düşseydi bunca insandan payıma vebasından kurtulsaydım çocukluğumun bir de
Bülent Parlak
