Tag: Cevat Çapan

Bir orman düşünürdüm saçlarını koklarken. Bir ses bırakırdım bulman için kulağının dibine uyanırken daldığım düşlerden. “Beni ışık olan bir yere götürün!” diye fısıldayan bir ses zeytinliklerin içinden. Şimdi yerle bir edilmiş o kutsal kentin ayakta kalmış bir burcundan bakarken uzaktan ürperen denize ve rüzgarla titreyişine sararan otların, “Bütün bu yatakları kurumuş ırmakların kaynakları şu arkamızdaki …

Devamını oku

“Vedalaşmaların ilmini yaptım ben,”Sürgünlerin uzmanlığını.Bir vapur nasıl kalkar bir limandan.Tren nasıl acı acı öter, öğrendim. Yıllarca mektuplarla yaşadım.Kaçak tütün, yasak yayınLarla beslendim.Unutmadım. Unutmadım. En çok yelkenleri özledimBozkırın buzlu yalnızlığında.Dağlar yoktu, dağlar yoktu,Rüzgârlara yaslandım. Çılgın mıydım, tutsak mıydım?Yüreğinde karanlığın?Kan kurudu –Ben gül oldum açıldım. Cevat Çapan

Usulca gir kapıdan zile basmaHiç telaşlanma ben daha dönmemişsemYoldayımdır nerdeyse yokuşun dibindeSuların kararmasını bekliyorumdurTuğla harmanlarından gelen yanık havanın Bahçedeki akşamsefalarına sinmesiniGüç bela dizginliyorumdur içimdeDörtnala sana koşan küheylanları Bütün gün kağıttan dağlar arasındaydımNabzım ileri giden saat gibi işledi durduDilekçeler kararlar tozlu makbuzlarHep adını okudum silinmiş satırlardaPencerede kuleler minareler kirli gökDurmadan kuşlar uçtu bir bacadanRüzgara karışan saçlarını …

Devamını oku

Hayatta çok geç öğrendim yolumu kaybetmeyi ormanda; bu yüzden büyülenmiş gibi aşkla, dolaştım durdum sevdiğim şehirlerin sokaklarında Düşlerim karanlık dehlizlerde kaldı, çocukluk defterlerimin yapraklarında. Nelerden, nerelerden geçtim kaybolan zaman ardında. Kaçmadım,kovalandım,kıstırıldım bir sınırda. Belki de bir kurtuluştu çıktığım son yolculuk Tarih’in klavuzluğunda. Cevat Çapan

Belki çıkar yollardan biri de bu: gözlerine bakmak sessizce, bir kıyıda uzaktan yaklaşan bir gemiyi bekler gibi, elinden tutmak o sıcaklığı ve yürümek, yürümek zamanı düşünmeden bastığın çakıl taşlarının hışırtısında. Hep söylerdin eskiden, biraz zaman tanısak belleğe, güzel bir unutuluşa dönüşür, derdin bütün o top sesleri, toz duman, akşam bataryada geçirdiğin karanlık nöbet saatleri. Sana …

Devamını oku

Bir gün sana gene yollarda rastlasam,birlikte kır kahvelerine gitsek,konuşmasak. Cevat Çapan

Dağın eteklerinde orman –çam, sedir, ulu çınarlar…Birbirini seyrediyor aynasında denizin.Çamlar pürleriyle suskun,sedirlerin gözleri uzakta,“Ölünceye kadar seninim,” diyor denizekendi gölgesinde yanan bir çınar. Cevat Çapan