Tag: Arif Damar

Dirseği fesleğen saksısına dayalıElinde yeşil bir soğanYemiyor daIsırıp ısırıp bırakıyorduBen sigara içiyordumAma durmadan O beyaz dumanların en uzak ötesindenBir bakıyordu banaBir de bakmıyorduBen her zaman yaptığım gibiBir düşü iyiye yordum Olan olduAyaklandık devrildik sarmaş dolaşKapattı üstümüze fesleğenin kokusuSeviştik bir kilimde –mor çizgili–Yağmurlu bir sokakta bir güneşDolaşmaktan yoruldu Nasıl oldu gözüm iliştiAnlatsam aklınız dururŞairimİnanmazsınız ki Saksı …

Devamını oku

Ayaklarının ucuna basa basa sokul,dur arkamda,ellerinle gözlerimi kapa.Topu topu kaç defa göz göze geldik,kaç defa tuttum ellerini…İnan ki,ister İstanbul’da olayım,ister Zara’daaklıma gelmez bile…Askerim, nöbetteyim, vakit gece,bölük uyur,insan, olur olmaz şeyler kurartek başına kalırsabir gemici feneriyle. 1949, Zara Arif Damar

Böyle uzun yaşamak iyi deSık sıkBir suçluluk duygusu uyanıyor içimdeHalit Asım gibi hemen usuma gelenTürküsü yarıda kesilenGenç şairlerinYıllarınıYıllarını mı çaldımYoksa ben. Arif Damar

Arsız bir sarmaşık gibiyimTa çocukluğumdanBinbir düşeUmudaSıkı sarılanGüzde bütün yapraklarSarardıkları zaman-Hemen dökülecekler-Benimkiler güneş vurmuşKızıl bakırdan. Arif Damar

bir şair kendinden başkanereye gidebilir ki Arif Damar