Muzenî anlatıyor: Ölüm döşeğindeyken Şâfiî’nin yanına gittim ve; “Nasıl oldun?” diye halini sordum. Şöyle dedi: “Dünyadan gider, kardeşlerden ayrılır, ölüm şarabını içer, Aziz ve Celil Allah’a varır oldum. Bilmiyorum ruhum cennete gidecek de onu kutlayacak mıyım, yoksa cehenneme gidecek de acısını mı paylaşacağım. Sonra ağlayarak şu beyitleri okudu:
Musibetler karşısında
Allah’tan kork ve ümit et O’ndan
Israrcı nefsine uyup da pişman olma
Allah’ın affını müjdele, şayet müslümansan
Korku ve ümit: kal ikisi arasında.
Kalbim sertleşip daralınca yollarım
Ümidi affına merdiven yaptım
Suçum büyük olsa da
Sana yöneltiyorum isteklerimi
Mahlukâtın ilahi
Ey lütuf ve cömertlik sahibi!
Evet büyüktü, çok büyüktü günahlarım
Fakat rabbim onları affınla kıyasladım
Affın daha büyüktü
Sen affedensin tüm günahları
Cömertsin, lütfeder, bağışlarsın.
Beni affedersen eğer.
Sınırı geçmiş bir âsi kulu
Affetmiş olacaksın.
Kavuşsa da Müslüman adıyla sana
Bir şey değildir o
Azgın bir zalimden başka.
İntikam alsan da benden, ümitsiz olmam
Hatta suçum yüzünden cehennemi boylasam.
Günahım çoksa da eski ve yeni
Affın daha yüce ve geniştir
Ey mağfiret sahibi!
Hiçbir âbid
Senin lütfun olmasaydı İblis’e direnemezdi
Seçkin kulun Adem’i bile aldatmışken
Nasıl karşı koyabilirdi!
Cennete girip huzura mı ereceğim
Yoksa ateşe girip, pişman mı olacağım
Bir hissetseydim!
Allah içindir inan
O arifin işleri, zarif ve necip
Vecdin ve sevginin sınırlarını zorlar
Taşar göz kapaklarından kan
Gece uzattığında karanlığını nefsine
Korkunun şiddetinden eser bir matem
O kalkar teheccüde
Rabbini zikrettiğinde fasihleşir dili
Dili dolaşır, acemileşir
O’nun dışında söz ettiğinde.
Gençlik günlerini hatırlar
Cahillikte işlediği günahları.
Gün boyu yoldaşı olur kederler
Karanlıklar çöktüğünde
Uykusuzluğa ve sesine gecenin
Kardeşlik eder
Sevgilim, der
Sensin tek arzum, tek gayem sensin
Ümitle bekleyenlere, isteyenlere
Ganimet olarak yetersin
Önce azap edip, sonra hidayet eden
Bana sen değil misin?
Ve devam ettiren sensin
Lütfunu, nimetini
İhsan sahibinin umulur affedilmesi
Ayak sürçmelerimi, düşüşlerimi
Umulur geçmiş suçlarımı örtmesi.
İmam Şâfiî
