Şub 23
talihim el etse de gidemem
kırar mesut ânımı bir vuruşta
kabahat olsa olsa doğduğum burçta.
yok içimde yılların şevki
çocuk sevincim yarım gençlik dediğin ne ki
ne kaldı bunca emekten avuçta?
yuvasını bozduğum kuşların
ahı desem çocuktum
hesabı olur mu, ölüm denilen uçta?
her sayfamız karalı her sayfayı çevir
ne dünyalık iş yaptık ne ahiretlik
zararlı biz çıktık yine sonuçta
kabahat olsa olsa doğduğum burçta!
Şub 23
Kuşlar uçmuyor arkadaşlardan
Konulan şeyler gibi, suya, akşamdan,
Baktım elime, herkes birikmiş-
Demek ki kendini seçemez insan
Akşamın annesi vardır babası
Belki de incecik arkadaşları,
Ölürsen o vakit, nasılsın olur
Ey kalbim, anladın mı?
Herkesin adını biliyor taşlar
İmtiyaz diyorum ben buna kuşlar,
Yol geçmez, konuşmazsak, hatırlatılır;
Burası dünyadır, dır, dır.
Ağzımı arıyor kırk yıldır hayat;
Dokuz ekim pazar, ekmeğin gürültüsü-
Günlerin gözüne baktım da baktım,
Ölümün ev hali, son gecenin örtüsü…
Yağmurda koşan bir çocuk olsam
Vedalaşır gibi bildikleriyle.
Kendinden mahrum kalır mı insan?
Kalsam.
Duralım burada, güzel esiyor!
Şub 23
bir yudumda içilir akşam ezanı
sezer yolunu bir dua iç denizlerde:
‘kabul et lütfen ilk oruçlar hatrına’
bir yudumda içilir akşam ezanı
hilal göründü, kara göründü, kurtulduk
ilk orucuyla süsleniyor kızım aynada
bir ümmet anlaşıyor ışık hızıyla
hilal göründü, kara göründü, kurtulduk
ekmek sıcak, Allah güzel, sen iyi
bu marşla aksın e-beş trafiği
eve erken gelen babanın yuva yapar yüzüne
ekmek sıcak, Allah güzel, sen iyi
Ahmet Murat
Şub 23
Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde
Oysaki seninle güzel olmak var
Örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi
Bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda
Midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor.
Sen karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte
Sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel
O başkası yok mu bir yanındakine veriyor
Derken karanfil elden ele.
Şub 23
Şub 23
Şirin. Emzirir ve büyütür
çığa benzer bir dağı.
Şirin. Okur örtünür
dağdan kopan bir çığlığı.
Hüsnü hat bahçelerinde
periler sesli düşünür,
kazmayı vurduğun yerde
iki tâlik harf öpüşür.
Aşk dediğin alelade
şikeste bir minyatür,
nedense su küresinde
sana matah görünür.
Sahi kimler var belleğinde
zülfü siyahın haricinde
ki bencileyin bir imla çırağı
ismine ayağ üşürür.
Sustur ve çöllere sür
şu mağrur ırmağı. Ferhad
Kem bahtını aynalara nakşetsen de
ölüm senin eğninde
mengü süte dönüşür.
Hüseyin Ferhad
Şub 23
Seni bir kilise avlusunda dilenmeliyim artık.
haçlara gerilmiş avuçlarımda bir suskun çan.
-Ben değil miyim şu yıkıntıların üzerine uzanan
saçlarım darmadağınık.
Seni bir tapınağın avlusunda dilenmeliyim artık.
çıplak ayaklarına sürmeliyim o ilençli yüzümü..
-Ben değil miyim kemirip duran madde’ye verilmiş tek sözümü
aklım darmadağınık.
Seni bir cami avlusunda dilenmeliyim artık.
kirli bir mendil gibi sermeliyim yüreğimi önünde.
-Ne var içimi kanatan bu ezan seslerinde
mihrabım darmadağınık.
Hüseyin Ferhad
Şub 23
Kime özendim de çekildim
kendi içime, şu ücra kente
çekildim ve tersine çevirdim
o murahhas defteri.
Seninki dahil
unuttum ezberimdeki yüzleri,
adına Yalnızlık denilen bir fikri
özenle emziriyorum işte
İki şey, pas ve gam üst üste!
Kime imrendim de çekildim
kendi içime, şu ücra kente,
kopardığımı sanıyormuşum meğer
o malûm zinciri.
İşte Kalbim
nasıl da bencil ve cimri
nasıl da kalbimle birlikte
tatlandırıyor kursağındaki zehri
Yol var mıdır Ölüm’den öte?
-Vardır elbette!
Hüseyin Ferhad
Şub 23
Sabret gönlüm fırtınaya vakit var
Biz her çağda kızılderili
Bir her yerde hep yerdeyiz
Toprağa mahkum edildi gözlerimiz
Kaybolunur dahi ekin gövermez hırıltılı sesimiz
Bir fırtına bekledik başlangıcımız olsun
Derimiz mevsimlerle akan oluk oluk kan
İlkbahar gelsin ısınsın ellerimizde
Sonbaharda sıcaklığını yansıtarak essin
rüzgar
Ergen dalgalanmalarımızda vursun
yüzümüzü
hayat
Heyhat! Kış geldi kirpi kesildi saçlarımız
karanlığa
Hani dedik hani ya bir yaz günü güneş
Söz verdik!
– Kimsiniz
Biz bir kaplan gibi masum
tırnaklarını kemirmiş kabullenmiş
kızılderili
– Vahşi
Ölüm ateş ve kül haliyle acımasız
cihangir ve kocaman
öğrendik vahşiliğimizi kitaplardan
Şub 23
Güneş gecenin kuyusunu kazarken,
Düşünü yağmura batırıp dilek tutmuş annem
Ondanmış gözlerimin ela oluşu…
Kuru sıkı ağlayışımla vurduğum annem
ellerini yüzüme dikip
ayağında sallıyor kundağıma iliklediği ömrünü
Göz çukurlarına alın terini biriktiren babam
Günden önce ağaran saçlarını düzeltip
bir yanı göçük yüreğini
dedemden yadigar türküyle ovalıyor
geçiyor içinin ağrısı
Ekmeğine emeğini sürüp
düşüyor yola
Aklında günışığı saçlı annem…
Gözleri güneşi küstüren annem
Ses tellerine asıyor taze gülüşünü
Kurutup çeyizine koyacak ömrü sürmeli kızının
Yanına da katlanmış bir parça hüzün
Hayattan artırabildiği kadar umut
nazar değmeyecek kadar da gökyüzü…
Ben
gözlerim kandil
ellerim çiçek
Yüzümde denize aç martı merakı
Uğur böceklerini kovalarken bahçede
Annem kollarımı, babam ayaklarımı sündürüyor
Sıkıca sarılıyorum hayatın bacaklarına…
sonra
masalların kısırlaştırıldığı bir vakit!
Gecenin içine gece düşüyor
Ölüyorum karanlıktan…
Annem yüzüme çarpıp çıkıyor hayatı
Babam hiç dönmüyor gittiği türküden.
büyüyorum içimde dünya kadar kimsesiz çocukla…
