Bir kurum emlağında yaşarız biz, kızımla ben.
Dokuz yaşında, fakat çok daha küçük gözükür.
O daha okumayı öğrenmedi akıllarından geçeni

ve sebeplerini komşularımızın. Bir ay geçti
aradan onlar durdurduklarından beri onunla oynamayı,
Hedır, Helen, Edmınd ve Saymın.

Ben onu okuldan eve getirdiğim zaman
çıkarmaz ceketini, fakat bekler.
Bir meltem rüzgârı ıslık çalıp geçerken evi

mavi kapıyı açar bir gülümseyişle
dışarda kimse bekliyor mu diye görmek için
onunla oynamak isteyecek kayıtsız caddenin üstünde

düşmanca tozun içersinde boğularak öldürülmüş; fakat hiç kimse yoktur orada.
Uzun bir boşluk kudurmuş bir köpek gibi ulur
bilinmez nefretin içine zincirlenmiş kapıdaki.

Katılaşır onun kalbi yorgun
kaldırım taşları gibi. Gelmez birisi
yumuşatmaya kızımın kırılan hevesini.

Mir Mahfuz Ali

Çeviri: Vehbi Taşar