Şub 23

Bana Fazla Bana Az

Bu gidişten cayarsam
Şeytanlar güler bana
Caymadığım her gidişten sonra
Kurulmazsa bir darağacı
İşlemezse tıkır tıkır bir giyotin
Uzak bir kıyı şehrinde bana ihanet edilmiştir
Bütün vilayetlerde bir sevgilim
Öylesine birinin koynuna girmiştir
Meğer yatmadığı han
Uğramadığı kışlak
Kalmamış erkeklerimin

Az bile bana
Az bana daha hınçla vuraydı kahpenin yanağına
Az bana mektuplar ve hadım duygularla
Parklar ve sokaklar şahit tutularak odada ne var ne yoksa
Göğe uzatılarak inançla şahadet parmağı
İşe Tanrı katılarak
Bir kadına varılaydı da
-İşte bu fazla bana-
O kadın kanmayaydı
Bir kadın bir defacık kanmayaydı
-Az bana-

Bir günde iki kalleş bana fazla
Bir günde iki künde
Bir kündeden kalkmadan
Kendimi vurduysam bir şiirden ötekine
Ele verdiyse beni şiir bir müstantiğe
Az bile bana, bir mahzene iniyorum
Giderek kararıyor etrafımdaki hava
O da iniyor biliyorum
Sarsıla sarsıla köpüre köpüre
Çarpa çarpa kayalara
Ama yüzünü her gün biraz daha az

Ay doğarmış onun gündüzlerine
Fecrinde bile ay doğanın
Ay parçasını taşa çalmak nesine
O ağır elin yüze inişinde kir insafsız bir infaz
Az bile bana
Bu bir macera
Bu özleyiş bu vazgeçiş
Bu gark olan ıstıraplara kolokyumlarda
Minik tüplerde, atomda hapsolan hava
Bu uzuvlarımdaki heves-i infilak
Bana fazla

Doğduğu güne
Battığı güne
Gelmişine geçmişine
Ay doğarmış bana fazla
Ay boynunda zifirî bir kolye
Yar koynunda zift karası gözlerle
Geçer lâkin meydanlardan kavşaklardan
Geçer lâkin üstü başı iki dirhem
Sulh bilmeyen gözü gönlü
Kırpık kırpık
Lîme lîme

Bunlar senin bulvarların bunlar senin
Bunları saymadın çiğnediğin çiğnendiğin
Saymadığın bulvarların
Bunlardan ikiz kalpler doğurdun
Yumuşacık sözlerle fakihlerin hükümleri üstünden akardın ya
Can havliyle bir hizaya girerdi kıstasların
“Haykır kime lâkin” bunlar senin
Onlar senin sen sahibisin gönlünde yatan her yiğidin
Başını yaktığın başından baş aldığın aşkından baş alamadığın
Az bile sana
Çok sevmezdin zâhir tez olmasın diyedir firakın

Aç değiliz avuçlar yere doğru şükürle toprağa kapanarak
Yine şükürle göğe açılarak
Bütün açıklardan nüfuz ederiz içe içe en içe
Dilimizde –üç öğün beş vakit- her kilidi kıran sûre-i tevbe
İçtiğimiz mey kırdığımız şişe
Gördüğümüz düş bitmeyen didişme
Ortak ha kinle ha kölece bir düzenle
O da iniyor biliyorum
Dimdik hızla erkekçe güvenle
Boynunda yüzyıllık kirişleri tonozları inleten hüküm
Tartaklanmış kollarından uzattığı mengene az bile bana

İniyorum çelik kollardan
Kıskaçlardan uzaklaşarak suya
Suda haber suda üç güne değin yol görünür hep görünür
Yaşıtlarım hemcinslerim erkeklerim yollarda heder olmuştur
Hem besmelesiz,
Bense hep suya inanarak
Sudan başlayarak
Su gibi akarak su gibi aziz
Bir su görünmezse bana ya?
Ya bir kürek bir kazma
Ya bir zincir bir tasma

Ya bir şahan? Az bana!
İsterik ve tekinsiz bir karga!
Mer’aları kaplayan ehil ve yabanıl
Bu havayı kıpkızıl
Sürülerle kanatlı ve alıcı
Pençesinde birer canlı
Benim sürülerim isterik ve tuhaf
Bu zerrelere kadar
Damarları bir koşu kat edip içe işleyen
Bu deveyi yardan uçuran merak
Bana fazla!

Hayriye Ünal

Şub 23

Hain

Sana üç haftadır ihanet etmiyorum
Sana üç hafta dile kolay
Sana –laf aramızda- hafta değil
Tam üç koca ay
Bile değil gerçek olan üç yıldır
Ne ihanet… ne ikame…
Herhangi sebeplerle

Ben miyim taraçada bu oturan
Bu taraça halka bakan
Müzmin akıntılarla ben sırnaşık türkülerle
Koşuşan trombositlerle kanında bir delinin ben ay endam?
Çukur avuç bir dilenci bir de kapımdan geçmesin mi
Bükün dedim kulağını isteyicilerin
Haspama da tez elden kurşun döktürüverin

Sana merhaba der miyim desem olur mu
Bunu bile bilmiyorum sen orada nasılsın bunu da bilmiyorum
Bense iyi değilim, iyilerdenim ama
Hain olmadım hiç ne fikrimi bozdum ne ağladım bir damla
Bile harcamadım harcamadım
Çelerek aklını çelimsiz bir adamın
Adımlarını birbirine dolaştırmadım vallahi dolaştırmadım

Ama şaştım kendi adımlarımı
Adımlarımla adamlarımla kaskalabalık başımla
Kafamda düştüm kireçli bir çukura
Şiirler yazıp şiirle örülecek bir kurtuluşa..
Kurtların uğramadığı bir kurtuluşa..
Bize yalan söylediler!
Kurtuluş yok!.. Olsaydı elverirdiler

İkinci yeni kendini kurtarmakla
Bize bıraktı boğuluşunu toza boğdu da açtığı yolu
Ne komik biz burada biz… yani ben
Ben… Ben düşeyazdım kostak çelmelerle
Usta fırçalarla suretimi çarpıttım da
Almadım bir lokma sofrasından sana küfredenin
Şiirler yazdım ve yasakladım ah u enin

Şiirle sana uzatılacak bir doğruya inandım
Sana bir şey uzatılabilir sandım
Sana bir şey uzatmakla
Küfre girdim girdabımda boğuldu bin saka
Üşüyerek ölürdüm hep üşürdüm hep üşürdüm kış yaz demezdim
Üşüşürdü sakalar düşlerimden taşarken
Hepsine bir mezar beğenirdi Ankara

Ô mon enfant épuisé!*
Üşürdüm kanat dalgandan “mollement balancés sur l’aile
Du tourbillon intelligent/ dans un délire paralèle”**
Bu civarda kaldırmazdı kimse beni, ölürdüm
Sanırım huylanmışlardı ölüşümden her gece
Sana bir elçi gönderseydim çullanıp üstüne korkuturdun
Sana bir kuş gönderseydim etine tamah eder vururdun

Beni bir kere affet ki çıkayım ihramdan
Keçe çadırda tozlandı saçımdan parça alayım
Sözcükleri kitapları taşa çalayım hepsi yansın
Affetmezsen ölüşümde bir yılgınlık olacak
Affetmezsen kan kusacak
Kin kusacak yağlı kendir paslanacak
Beni yüz bin affet bu kötü can ancak bağışlanacak

* Behey benim bitap, verimsiz çocuğum!
** “Gevşekçe sallanarak kanadı üstünde
Zihin kasırgasının
Paralel bir sayıklama içinde”
(Baudelaire, “Aşıkların Şarabı”)

Hayriye Ünal

Şub 23

Yüzümdeki Kuyu’dan

sedeften bir tabuta işlendi, bir
çocuğun gözlerine terkedilen kuyu.
dokundum safirden bir avluya tutuşan
gözlerimle, kimse görmedi. kimse görmedi
bir kuyuya düştüğünü yüzümün. o son
arzuda herkesin kollarını yılan çiçekleriyle
açtığını,unuttuğunu kendini kendinde o
son kelamda.acının sularında yıkandığını
dilinin, her şeyin yakıldığını, her şeyin ve
kalbinin. her şeyin bir nefeste varolduğunu
unuttuğum vakitler, her şeyin kör bir
rüyayla başladığını ve bittiğini her şeyin…
kimse anlamıyor,

ah, her şeyin kendinde bir sonbaharı var.

dağları ve suları unutsam,dokunsam
şimdi zamanına çocukluğumun,
yeniden dönsem suya ya da çırılçıplak
bir üşümeyle kendime. unutsam sesimi
örneğin, kırılmış onca şeyin hürmetine
sığınsam,sussam ve dinlesem o hikmeti,
çocukluğum olur bırakmaz beni, üşüdükçe
annem ve kandil. o büyük sırla döndüm
kendimi acıttığım yeşil suya.her yeri
yeniden yıkmalı, her şeyi yeniden,yeniden
her şeyi öldürüp dönmeli o büyük sırra.
nereye dönsem yüzümün acıyan kalbine
akıyor, üşüdüğüm her sela. sonunda herkes,

ah,yenilir içindeki çocukluğa.

hiç kimse yoktu,kör oldum.çocukluğumun
ürkek elleriyle bir ip gibi dolandım boynumla,
çıplak ve soğuk gecesinde ölüme, defterimi
kapadım.öldüm çünkü her çocuk gibi
kaçırdığım o saklı fotoğraflarda.suları
yorumladım,telaşlı bir tutkuyla geldim bir
nehrin kendine döküldüğü yere .çocuktum
çünkü unutulmuş her çocuk gibi eksik,

ah, unutulmuş her çocuk gibi nezir.

kuzeyde bıraktığım son defterden
bir şey kalmadı saklayacak. yüzüme
saydığım kötülükler de yok
artık.anneme kalsa Faris haklıydı,
insan okunan her duada yasin,
yaşanan her yaşta Mem olmalıydı.
oysa Doğu’da her şey kendine kopuk
bir dille tutunmaktaydı.hikayesi
olmayan bir hiçlik duygusuydu çünkü,
her ayinde bir seyyide bırakılmış
cinnet duygusu. saklıydım her resimde,
heryerde fail ve meczub. sustum,
Doğu’da susmak ne kadar susmak,

ah, acı ne kadar kendiydi.

Metin Kaygalak

Şub 23

Hırka Küs

1
Buradayım : yüzüme kırbaçlanan dünyanın
bana büküldüğü yerde, kinimi büyüten
ısrarın yüzü yok, cevaplar perde. örtmüyor
dilimi karşılık bulduğum sorular. sesimi
düşürüyor hıncım.zahid kırgın, sultan kimin
kalbinde. bir aynaya dökülüyorum, tutmuyor
sır’ım.. ne yapsam herkes yanlış kederde.

2
buradayım : cevabın soruyu incittiği yerde.
geceye mürekkep bir aynaya sürçüyor
ismim, kibirsiz taylar dolaşıyor kanımda.
eğir söze susar oldum nasılsa, nasılsa kanserli
dilim. fikrim fiilini çekiyor, ne inkâr ne
küfür, vakti geçmiş sefilim..inandım ki ben
her kandile gizli yanmış fitilim.

3
buradayım: sabrımın o teb’ayla sınandığı,
ricalin kem sözünü bıraktığı yerde.
katediyorum baştan başa yeniden geçtiğim
yerleri. kahredici bir dille tutunuyor bana
sûr’um. susuyorum, kavmimin incinen gözüyle
bakıyorum burçlardan çöle. kaab uzak, hırka
küs..hüseyin ki artık kalbimizde süs!

Metin Kaygalak

Şub 23

Makas

I.
tecrübeye çıkan çocuklar bilir
karanlığa karışan nefsin
gecenin inancında nasıl çürüdüğünü.
ve ben burada
bu kutsal bağrın huzurunda şahitlik ederim
ki
eksilişin yankısını duyuyorum
çekilen suyun sızısında..

II.
tutsak kalbin sancısıyla gittim
herkesin kendini öldüğü mezarlara
o son vedayla dönen hurufilerin
gözlerini gördüm
“yanlış kardeş”leğin sırrına ermişlerin
saadetli gecesini..
kabulüm
kapanmış o siyah zamanı kabul edenleri

III.
nasıl dönerim hem
utanıp utanıp
nasıl geçerim bunca geceden
küfre düşen alnımla ..
aşkı güzel olan çocuklara dönüp
şehri hatıramla ağlıyorum.
kendimi inandırdığım sözün
o esmer tayfıyla

IV.
sarıldım lanetli bir tereddütle
o son yağmurda yakaranların
yüzlerine yerleşen inancına.
her yer elem!
siz ey! kendini gitmeyen saadetli
ermişlerin
barınaksız dileği.
beni geçirimli kılan şey
şüphesiz her göçün önünde
kendimi bulduğumdandır

V.
ben de giderim bir gün elbet
kirecin söndüğünü gördüğüm vakit.
biraz sâlah bulsam
seydî makasına gelen dilimden,
şehre incinmezdim bu kadar
alınyazmak konusunda câni…

Metin Kaygalak

Şub 23

Andıkça O Günleri Arınıyorum Senden

beyaz ve derin bakardın
yanında kim var bilmek istercesine
gülüşün yüzünde gizlenirdi bir ayıp gibi
belli ki öpüşlerindeki kaçamaktı anlamın

önce soluklarımız karıştırdı geceyi
terlerimiz tenlerimizde yoruldu
gizledin içindeki sızıyı
tarifsiz ve sorulmayacak sorularla sakladın

yakınken aramızdan ışık sızmayacak kadar
usulca örttük ürkekliğimizi
istemesen de anlattı gözlerin yitikliğini
gömülüverdi tırnakların çocuk avuçlarına

sanki hiç yaşanmamışçasına o gün
yaralanmış ve kırık baktık hayata
parça parça dağılıp unutulmaya durdu anılar
anladık: “kısadır düşler, sürekli yaşanamaz”

Metin Celâl

Şub 23

Çünkü Ben Bir Gülüm

…ve bu şiirde derdini bulan
Reyhan Koçyiğit için.

Çünkü ben bir gülüm.
Bir gül olmakla açıkladım bencilliğimi.
Ve sevilmiş olmamı. Ben bir gülüm de ondan, dedim
duyunca yazgımın içinde kavrulan sorunun çıtırtılarını.
Yürümüşüm yazgım diye bileceğim bütünü seçebilmek için,
yürümüşüm işte epey. Ne geçti eline diye sorarsan;
geçmiş için yetersiz bir açıklama.
gelecek için zayıf bir tahmin. Bildiğim bir şey yok,
hiçbir şey görmedim. Bir koku sade göğsümden yayılan…
O derin soluyuşlarda yitirmişim aklımı. Bir gülüm ben,
duymadım o tatlı sözleri, başımdan geçeni anlamadım.
Ne oldu diye sorarsan: Sevilmiş olmalıyım.
Bir gülün başına ne gelmiş ve gelecekse işte.

Herkesin gözleri güzeldir biraz yakından bakınca,
her dudakta tatlı bir kıvrım bulunur
bir kez öptükten sonra,
herkesten bir çift güzel söz çıkar biraz konuşunca.
Ama benim gibi bir gülsen eğer, iş başka;
bilinmezdir gül ve bilmez niçinleri…
Olacak olan olur derler, kestiremem bir türlü
bir an sonrasını. Sevilmek, sevilmek hep sevilmek
yazgımsa da hep benim; bilmek istiyorum artık renğimi,
anlamak istiyorum ne olup bittiğini. Yoruldum,
yoruldum bir gül olmaktan. Tam solacağım derken,
derin bir iç çekiş değiştiriyor her şeyi.

Kader ağlarını örer derler, anlamam hiç böyle sözleri.
Saçlarımı örerdim ben gençliğimde; nerede, ne zaman
çözüldüler…
bir daha örülmemek üzre? Tanrı mı, yoksa rüzgâr mı
çevirdi sayfaları çabucak. Ömrüm dediğim bir hışırtı.
Dün olan unutuldu, bugün olan yarın yine olacak.
Nereye varacağız diye sorma, bilmiyorum, bir gülüm ben,
bilemem. Gülün içindedir, anlamadıysan sen bunu hâlâ,
dönsün tekrar feleğin çemberi.
Sevilmiş olmayı doyasıya yaşayabilmek için
sevdim ben seni.

Mehmet Erte

Şub 23

Önce Göz Ölür

severken seni sürükleniyor hayat
sızıyor çatlak bir duvardan, gizleniyor
kemikleşmiş bir soğuk
kırma yakalı
büyük adamlarla kuş kovalayan
oğlanlar arasında

ölmüş bir kralın cinayetlerini
unutacak kadar bağlıyım sana, ipek kordonla
arap bir uşağın önünde
hint topu kadar sert, hint topu kadar
suratsız ihtiyarların sesi değmiyor ağaçlara

düşmüyor hiçbir dağa, ovaya
altı metrelik çukurlar kazıyorum
toprak ve kanla örtüyorum kalçalarını
bıçak sırtı kalınlığında…
sürükleniyor hayat, aktıkça taşıyor hiçbir yere

severken seni duruyor zaman
kahverengi bir sevinç hırpalanıyor gözlerinde
durgun suyun akışı tanıklık ediyor
“aşk yalansa her şey yalan” diyen
bir çocuğa inanarak;

kral taklidi yapacağım bu gece
ve atım ahırda hep hazır bekleyecek

(Şakağına Daya Beni’den)

Deniz Durukan

Şub 23

Fotograf

İspinoz beslerdi babam
Ahşap kafesinde yalnızlığın
İçinde beslerdi
Gidebilme isteğini

Bilmezdi annem saçlarımı örerken
Elleri yoksa bile
Sabah akşam
Sabah akşam
Neden ispinoz beslerdi babam

Daha iyi diyorum bu
Onun seyyad olmasından

Kimbilir, çerçevesi olmasa
Söküp atacaktı belki de
Sokağa bakan camları
Kaçabilme korkusundan

Anladım bir gün
Ne ispinozdu
Ne yalnızlığı ahşabın
Düşüp kırılan kalbiydi babamın
Şıp
Şıp
Üstümüze damlayan

Atıyorum bak havaya
Kimin önüne düşerse
Kafası kopmuş ispinoz
Odur yaşamda kazanan

Sazlığını özleyen ney gibi
Özlemek bilmez insan
Tut hadi tuuut

Derya Önder

Şub 23

Yanlış ve Yabancı

trenim öldü
akşamdan kalma bir yabancıyım
artık beni bu çağdan topla kalbim
kimsenin beklediği devrim değilim,
ne sevebildim yerimi
ne dirlik yapabildim,

kolay bitmedi gecen
şarkısını yitirmiş çingene bir çocukla
ağır yaralı iki bacak gibi yanyana
sabaha kadar devrildim,
bir göç imgesine saklanıp kaldı ayaklarım
ah yollar, görmediler ki beni gidebileyim.

geceleri altını ıslatan bir bulut muydu o çocuk
kaç damla yağmur yedim de böyle şişmanladım
ki düşlerin kanatlarına bile ağır geldi
bir zamanlar leylakların getirdiği bedenim
ah kalbim, ben asaleti bozuk
tanrılar çağına mı düştüm,
bunca yıldır gezerim
hiç böyle dünya görmedim.

trenim öldü
durdu zaman makinem
öyle çok sonlar buldum ki artık
bilmiyorum nereden başlamalıyım
hiç bulamadığı kapağıyım tencerenin
bir buluşmalar yabancısıyım,
koskoca yıllar yanlışı…

artık beni bu çağdan topla kalbim
bir şarkıya binip gideğim.

Devrim Murat Dirlikyapan