Kızım mavi
Oğlum yağmur
Bengisuyu toprağımın
Sevdim telaşını
Dünya evim
Gök bahçemiz
Karım gölgesi derin
Bir mihnet ağacı
Yaşadım kırk yıl
Sevinç ve hüzün
Aşk ile cesur
Büyüdü yüreğim
Boyun eğdi çokluk
Düşlerim gerçeğime
Aklım ömrüme yük
Yürümeyi öğrendim
Işık ve su
Ekmek ve rüzgar
Azizmiş meğer
Az da olsa payım
Yaşamayı sevdim.
Bu büyük bağışı
Bir gün elbet ben de
Ömrümle öderim…
Şükrü Erbaş
