Çocuk gibisin derdin bana, ne zaman
Sevgim kabarsa, gözlerim buğulansa
Haklısın, bu sevda içimde bir çocuk gibi yaşadı
Ve büyüdü ama hiç akıllanmadı
Gördü ona doğrulttuğun anda darbeni
Koşuyordu öldürmeye susamış gibi
Darbe çocuğu hedef alıp kanattı kalbini
Ve adamın (tam) gururuna isabet etti
Eşiği geçtiğimizde dedim ki kendime
Acele et, elini çabuk tut azmettiğinde
Bırak yükselsin alevler her yanından mabedin
Yutsun içinde diz çökenleri, secde edenleri
Sadakatim geri dönmemi arzulasa da
Yaralı sevda reddeder dönmemizi
Yöneliyorum mabedi sarmış alevlere
Kuru dalın yanınca kıvrılması misali
Unutmuş değilim asla,
Ömrün o anını
Eserken yağmurun raksını
Alkışlayan rüzgar
Hatıralar için dövünen,
Aya içini döken
Coşkuya kapıldığında
Ağaçlarla güreşen
Rüzgarın, işte dinle budur
Şairin kulağına fısıldadığı
Sapkın bir kimsenin öğütleriyle
Aldatmaya çalışarak kalbi
“Ey şair uykuya dalarsın bir an,
Vaadini hatırlar da uyanırsın
Ne de olsa bir yara kapansa
Bir yenisi açılır hatıralarla
Öyleyse öğren nasıl unutulur
Öğren nasıl silinir
Sanır mısın ki aşk her zaman
Affetmek ve bağışlamaktan ibarettir?
